Een team van VIER VOETERS, de Albanese autoriteiten en de lokale politie staren naar het fragiel ogende hangslot dat de ijzeren poort naar de zogenaamde "Europa's Slechtste Dierentuin" gesloten houdt. Het is moeilijk te geloven dat dit vervallen obstakel, na alles wat we hebben meegemaakt, het einde van een lange reis zou kunnen betekenen. Na jaren van onderzoek en toenemende druk tegen de Albanese regering zou dit de reddingsdag worden voor de dieren die al veel te lang in Fier Zoo lijden.

Politieagenten met Kalashnikovs, journalisten van internationale mediastations en willekeurige toeschouwers hebben zich verzameld voor onze missie. Een oudere man schreeuwt iets in het Albanees tegen een van de agenten, het is moeilijk te zeggen of hij aan onze kant staat of niet. Onze instructies zijn om te wachten tot de eigenaar van de dierentuin de poorten officieel opent om ons binnen te laten. Elke minuut die verstrijkt, ziet het roestige hangslot er steviger uit. Na uren wachten stapt een politieman eindelijk op en knipt het slot door met een speciale tang.

Chaos ontvouwt zich terwijl iedereen tegelijkertijd zijn weg naar de dierentuin wil vinden. De autoriteiten doen hun best om de situatie onder controle te houden en uiteindelijk slagen onze dierenarts Marc Gölkel en zijn team erin om een medische 'kliniek' in het midden van de dierentuin op te zetten. Gedreven door deze gunstige gang van zaken proberen we de dieren zo snel mogelijk transportklaar te maken. Te midden van onze inspanningen horen we plotseling luid geschreeuw en vloeken opstijgen vanuit de ingang.

De eigenaar van de dierentuin (en zijn team) is eindelijk aangekomen en hij is woedend. Hij beledigt ons in het Albanees, schreeuwt in de rondte en duwt een journalist zo hard dat zijn camera bijna op de grond valt. Geen van de politieagenten die hier zijn om ons te beschermen, is aanwezig omdat ze bezig zijn de ingang onder controle te houden. Voordat de situatie escaleert, komen gelukkig enkele ambtenaren ons helpen en houden de woedende eigenaar in toom. De eigenaar blijft echter terugkomen, schreeuwend en beledigend. Elke keer neemt hij meer boze familieleden mee en wordt de confrontatie groter.

De tijd verstrijkt snel terwijl we hard werken om het ene dier na het andere uit hun verblijf te halen. Overdag worden we vergezeld door een kleine hond, die zo mager is dat hij er in geslaagd is om zich door de tralies van zijn kooi te wurmen. Hij blijft de hele dag bij ons en verliest ons geen moment uit het oog, zelfs niet om even een dutje te gaan doen. Als de eigenaar merkt dat zelfs zijn eigen honden niets liever willen dan met ons mee gaan, knapt er iets bij hem. Hij rent naar de hond toe, pakt hem wreed in zijn nek en gooit hem in een betonnen buis. Het breekt onze harten, maar we kunnen niets doen: de wilde dieren worden illegaal gehouden, maar de huisdieren niet en we mogen wettelijk gezien niks doen om het diertje te helpen. We kijken elkaar echter aan en beloven elkaar dat dit nog niet voorbij is. Maar we richten ons eerst op het klaren van de klus met de andere dieren.

We doorzoeken de hele dierentuin, maar kunnen noch de schildpad noch de eland vinden die we moesten redden. Als we bij de leeuwen aankomen doen we echter een ontdekking: op de grond naast de leeuwen liggen stukjes vlees verspreid die maar van één dier kunnen komen: het eland. 
Om leeuwen Bobby en Zhaku te kunnen verdoven moeten we ze van de platforms af zien te krijgen. Maar dit lukt niet. Zelfs wanneer we ze besproeien met water en stokken gebruiken om ze een duwtje te geven, reageren ze niet. Na jarenlange wrede behandelingen in de dierentuin stellen onze inspanningen met een stok niks meer voor. Er zit niets anders op: we moeten de dieren vier meter boven de grond verdoven en langs roestige, ijzeren tralies naar beneden dragen. Omdat het al avond is, zorgt het gebrek aan natuurlijk licht voor nog een extra uitdaging.

Plots gaan de lichten uit. Nu is de situatie veranderd van ernstig naar ronduit gevaarlijk. De lokale bevolking had ons gewaarschuwd dat wat er ook gebeurt, we de dierentuin uit moeten als de zon ondergaat. Blijkbaar heeft de eigenaar besloten de generatoren uit te schakelen en we moeten nu extra voorzichtig zijn om onszelf niet te bezeren aan gebroken tegels, stapels puin of andere willekeurige voorwerpen die opdoemen in de donkere, smalle gangen van het gebied. We proberen alle gedachten te blokkeren over wat er zou kunnen gebeuren als we in het donker een van de boze mannen tegenkomen.

Eindelijk zijn we klaar en elk dier is ingeladen in de vrachtwagens - behalve één: de kleine hond zit nog steeds vast in zijn betonnen gevangenis, in afwachting van een grimmig lot. Terwijl de eigenaar en zijn troepen afgeleid zijn, tillen we de deksel van de betonnen pijp op en stoppen de hond in een doos die we snel achter enkele andere kooien verstoppen. Alles leek goed te gaan - totdat de arme hond begon te jammeren. Eén van de mannen beseft wat er aan de hand is: hij klopt hard op de deur van de vrachtwagen en de hond begint te blaffen. Wat er dan gebeurt, zal niemand van ons ooit vergeten: woedend pakt de man de doos waar de hond in zit en gooit het vol haat op de grond.

Geschokt door dit incident en door het feit dat we geen recht hebben om de hond mee te nemen, moeten we onze rit terug naar Tirana Zoo beginnen. En deze lange dag heeft helaas nog een tragisch hoofdstuk voor ons: bij aankomst in Tirana Zoo zakt de zebra in elkaar. We vechten voor zijn leven en doen wat we kunnen, maar hij redt het niet. Hij was te zwak.

Dit was één van de langste en meest gruwelijke dagen van mijn leven. Ik ben blij en trots dat we zoveel dieren hebben kunnen redden, maar ik zal ook nooit vergeten wat er met sommige is gebeurd die we niet hebben kunnen redden.